پیش گفتار
پیش از این گفته بودم که تا پیش از تازش و خزش حیوانات آلتاییک زردپوست،تقریبا سرتاسر آسیای میانه و بخش های وسیعی از قفقاز در اختیار اقوام ایرانی تبار بوده است.
از حدود ۲۰۰۰ سال پیش به این سو، به ویژه پس از ریزش جانوران مغول در سده ۱۳ میلادی،گله های زردپوست ترک-مغول زبان به دلیل زاد و ولد فراوانی که کمبود غذا و چراگاه را در پی می آورد،رو به سمت غرب آورده و سرزمین های اقوام قفقازیسان و بویژه سرزمین های ایرانی نشین را مورد تازش های وحشیانه خویش قرار دادند.در دوره اوج این تازش ها،یعنی از ۱۰۰۰ تا ۱۵۰۰ میلادی،میلیون ها کیلومترمربع از سرزمین های ایرانیان،یونانیان ، ارمنیان،روسیان و حتی برخی اقوام سامی مانند سوریان در اشغال آلتاییک های درنده قرار گرفته و بخش بزرگی از آنها برای همیشه هویت نژادی-قومی خویش را از دست دادند.
اکنون دوباره ما با"خطر زرد" روبرو هستیم که مبارزه با آن هوشیاری،سازماندهی و بیداری ملی اقوام مورد هجمه را می طلبد.از آنجا که در این مسیر،مهمترین فاکتور موفقیت به باور من همانا خودآگاهی و هوشیاری است،برآن شدم تا مقاله بسیار وزین یک آذری میهن پرست به نام "ح.پیرمراد" را که در تارنمای وزین "فرمان آریا" درج شده است،به صورت کامل در "خاک و خون" قرار دهم.پیش از آنکه رهسپار خواندن این نوشتار ارزشمند شویم یادآوری کنم که وقتی سخن از جنایات و بیرحمی های آلتاییکها در حق اقوام متعلق به نژاد سپید می زنیم،هدفمان به هیچ وجه "مظلوم نمایی" نیست،چرا که ما به فلسفه داروینیسم اجتماعی باورمندیم و "بقا" را حق "قویتر" می دانیم! هدف ما صرفا پرورش کینه های مقدس قومی و نژادی است تا با صیقل دادن این کینه ها از آن سلاحی برنده برای جنگ های آینده مان بسازیم.طبعا اگر ما موفق به نابودی دشمن آلتاییک در این جنگ گلادیاتوری نشویم،حریف زرد دوباره بخش دیگری از سرزمین های آریایی را به اشغال خود درآورده و مقادیر بیشتری از زبان ها و ژن های منحوسش را به داخل ایران و ایرانی خواهند راند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر