مختصری درباره تاریخ نژادها - چرا انسان آفریقایی عقب ماند؟ - بخش ۱

در این نوشتار می خواهم چکیده مطالعات و پژوهشهای چندین ماهه ام را درباره ریشه ها و تاریخ نژادهای 4 گانه انسانی و نیز درباره برخی تفاوت های ساختاری و بیولوژیک و دلیل عقب ماندگی نژاد سیاه برایتان بازگویم.این نوشتار دستآورد بزرگ من در طول تحقیقات طولانی ام است که برای تدوین آن صدها کتاب و مقاله را از کتابخانه و اینترنت, به پارسی و انگلیسی, خوانده و از آنها یادداشت برداشته ام.امیدوارم که مطالعه این نوشتار برای شما ملی گرایان ایرانی سودمند افتد.

حدود 5 میلیون سال پیش شاخه ای از "انسان ریخت ها" (Hominids) راه تکاملی خویش را از شاخه دیگری که امروزه به شمپانزه ها ختم شده است جدا نموده و مسیری پرپیچ و خم را که به زایش انسان کنونی انجامید, برای خویش برگزید.پس از گذشت 2.2 میلیون سال, شاخه دیگری از این انسان ریخت ها که شباهت بسیار بیشتری به انسان های امروزی داشته و تحت عنوان "هومو هبیلیس" (Homo Habilis) شناخته می شوند پا به عرصه وجود نهادند.

 
در خلال یک میلیون سال بعدی, گروهی از هومو هبیلیس های کاوشگر زادگاه دیرینه خویش یعنی "آفریقا" را ترک گفته و از راه سواحل آفریقای شمالی و شرقی وارد پهنه گسترده اوراسیا شدند.آن دسته از هومو هبیلیس هایی که وارد اوراسیا شدند به دلایل زیرین با آهنگی بسیار تندتر از همنوعان آفریقایی شان مسیر تکامل را پیمودند:

 
1-کمبود غذا در دشت ها و کوهستان های اوراسیا نسبت به جنگل های بارور آفریقا باعث شد تا "برنامه ریزی" برای آینده, به تاخیر انداختن جفت گیری و سخت کوشی بیشتر برای یافتن خوراک لازم افتاده و لذا تنها افرادی موفق به ادامه حیات و بقا شوند که دارای هوش کافی برای داشتن شرایط لازم ادامه بقا بودند. بدین سان به تدریج شمار هومو هبیلیس های کم هوش و کدنگ که در اثر ناتوانی برای ادامه بقا نابود می شدند کاهش یافته و نسل های بعدی بیشتر از فرزندان هومو هبیلیس های باهوشی بودند که این جنگ حیاتی را با تکیه بر هوش و ذکاوت خویش به سلامت به پایان برده بودند.

 
2-سردتر بودن هوای اوراسیا به نسبت قاره آفریقا عاملی مهم در بزرگ تر شدن جمجمه هومو هبیلیس های اوراسیایی نسبت به همتایان آفریقایی شان بود.امروزه ثابت شده است که جمجمه های بزرگ و پهن برای محیط های سرد و جمجمه های دراز و باریک برای محیط های گرم دارای سازگاری بیشتر هستند و از آنجا که هوش رابطه ای مستقیم با حجم داخلی جمجمه دارد, هومو هبیلیس های اوراسیایی در طول نسل ها و در اثر "انتخاب طبیعی" (Natural Selection) دارای سرهای بزرگ تر و در نتیجه هوش بیشتری شدند.

 
این عوامل باعث شدند تا هومو هبیلیس های اوراسیایی به سرعت به گونه ای پیشرفته تر به نام "هومو ارکتوس" (Homo Erectus) تکامل یابند.این فرآیند تکاملی در اوراسیای غربی دارای آهنگ تندتر و بهتری بود به طوریکه در حدود 700 هزار سال پیش گونه کنونی انسان مدرن یعنی "هومو ساپین" (Homo Sapien) در آسیای غربی پا به عرصه وجود نهاد.پیشرفته ترین شاخه و گونه هومو ساپین ها نیز انسان "کرو ماگنون" (Cro-Magnon) بود که جد اعلای همه شاخه های گوناگون نژاد سپید یا قفقازیسان از نوردیک تا آلپی و مدیترانه ای به شمار می رود.این گونه بسیار پیشرفته و باهوش دارای بزرگترین جمجمه ها و متناسب ترین اندام ها میان کلیه انسان ریخت ها از ابتدای تکامل تا به امروز بوده است.

 
از آنجا که انسان های کروماگنون دارای هوش و توانایی بیشتری نسبت به گونه های انسانی همچنان در حال زندگی در آن زمان مانند هومو هبیلیس ها و هومو ارکتوس ها بودند, به تدریج موفق به ازدیاد نسل بیشتر و تصرف سرزمین های بیشتری گشتند.همچون حیوانات امروزی, کروماگنون ها نیز با وفاداری به قانون مقدس طبیعت یعنی اصل "بقای ژن اصلح" به نابودسازی گسترده گونه های مادون خود که به علت کم هوشی قادر به دفاع از نیاخاک خویش نبودند دست زدند به طوریکه در مدت چند هزار سال بخش عمده اوراسیای غربی را از ننگ وجود گونه های پست تر و ناتوان تر انسان زدوده و زادگاه ابدی نژاد سپید را در این سرزمین ها پی افکندند.

 
با این حال تاثیر مثبت گونه موفق کروماگنون تنها محدود به اوراسیای غربی نشد چراکه در پی افزایش جمعیت و نبود سرزمین, بخشی از کروماگنون ها در حدود 20 هزار سال پیش راهی مناطقی از آسیای شرقی شده و در آنجا پس از یکچندی کشتار هومو ارکتوس ها, به آمیزش با آنها دست یازیدند.همین فرآیند باعث شد تا نژاد زرد یا مغولیسان از بطن آمیزش هومو ارکتوس های بومی با کروماگنون های مهاجر زاده شده, از دچار شدن به رکود و سکون هوشی نژاد سیاه رهایی یافته و بر اساس میزان آمیختگی اش با گونه کروماگنون و خونی که از آنها در رگهایش هدیه گرفته است, آغاز به پیشرفت البته با آهنگی کندتر نسبت به نژاد سپید نماید.بعدها نژاد زرد که خود دچار کمبود فضای حیاتی شده بود, در یک حرکت تاریخی مثبت و سازنده به سوی سرزمین های انباشته از گونه ای بسیار پست از نخستین انسان های تیره رنگ که نیاکان بومیان کدنگ استرالیا بودند یورش برده و سرتاسر آسیای جنوب شرقی را به تمام و کمال و یا به طور ناقص از لوث وجود آنان زدوده و تنها بخش هایی از استرالیا و جزایر اطراف آن را برای این گونه کم هوش ناشایست باقی بگذارد.

 
در همین زمان در قاره آفریقا, پروسه تبدیل هومو هبیلیس ها و هومو ارکتوس هایی که از اوراسیا بدان بازگشته بودند به کندی بسیار در جریان بود و هنوز نیز در جریان است به طوریکه برخی از ساکنان کنونی آفریقا به ویژه در مناطق غربی و مرکزی آن را به سختی می توان انسان مدرن خواند چراکه همچنان دارای ویژگی های ابتدایی و بدوی گونه های بسیار عقب مانده انسانی می باشند. مهمترین علت عقب ماندگی نژاد سیاه را می بایست در "فراهم" بودن شرایط زندگی در آفریقا جستجو نمود.در حالی که گونه های انسانی مهاجر به اوراسیا خود را با دشت هایی وسیع اما فاقد منابع غذایی آماده روبرو می دیدند, آفریقایی ها همچنان ممنون از طبیعت بارور سرزمین های خویش به گردآوری غذا و میوه از درختان انبوه نارگیل, موز و دیگر درختان جنگلی می پرداختند.و در حالی که اوراسیایی ها مجبور به "اندیشیدن" و برنامه ریزی برای شکار حیواناتی مانند آهو و بزکوهی و گاومیش که نیازمند هوش و کار دسته جمعی است می شدند, آفریقایی ها بدون نیاز به ذره ای اندیشه و تدبیر از درختان جنگل بالا رفته و به غذای خویش دست می یافتند.این امر باعث شد تا در اوراسیا یک فرآیند بسیار مثبت و سازنده "بهنژادی" (Eugenics) راه بیفتد چراکه تنها افرادی موفق به ادامه بقا می شدند که بتوانند در کارهای هوشمندانه شکار حیوانات وحشی و ساختن سرپناه و غیره مشارکت نمایند.کمبود غذا باعث می شد تا آن دسته ای که فاقد هوش لازم بودند به اجبار به حال خود رها شده و بمیرند و لذا نسلهای آینده نتیجه آمیزش آنهایی باشند که از سد طبیعت سخت و خشن اوراسیا رهایی یافته باشند.بدین سان در حالی که فرآیند تکامل در اوراسیا شتاب گرفته و به زایش و باروری نژاد سپید و تا حد کمتری نژاد زرد انجامید, گونه های انسانی ساکن آفریقا با آهنگی بسیار کند وارد این پروسه گشتند که نتیجه آن عقب ماندگی های شگفت آور ذهنی نژاد سیاه و زیرشاخه های گوناگون آن می باشد.

 
ادامه دارد