پس از آنکه در پی ۱۰ سال جنگ قهرمانانه در قفقاز با ارتش نیرومند روسیه،در اثر خیانت های برخی از فرماندهان و حاکمان خودی و نیز ناجوانمردی کثیف شماری از آشوری ها و ارمنی ها در جاسوسی و خدمت به روس ها،تن به انعقاد پیمان ننگین "گلستان" دادیم و بخش های زرخیز از ایران زمین را در دستان ناپاک انیرانیان رها ساختیم،"شاهزاده عباس میرزا" که فرماندهی کل نیروهای مسلح ایران را بر عهده داشت،در صدد نوسازی ارتش ایران برآمد.در این راستا وی ایرانیان را برای دریافت آموزش ها و فنون رزمی مدرن غربی به انگلستان فرستاد و بویژه به نیروهای پیاده توجه خاصی مبذول داشته و افسران انگلیسی را برای آموزش این رسته به ایران فراخواند.
در فاصله بین جنگ های یکم و دوم ایران و روسیه،ترکان عثمانی فرصت را مغتنم شمرده و با حمایت از برخی قبایل شورشی آذربایجان درصدد برآمدند تا به دولت ایران ضربه بزنند.این تحرکات ضدایرانی ترکها باعث شد تا عباس میرزا نیروهایش را در سال ۱۸۲۱ به سمت آناتولی گسیل دارد.از سوی دیگر ترکها نیز با یک ارتش برتر از لحاظ کمی به مقابله ارتش ایران برخاستند.در جنگی که در منطقه دریاچه "وان" در جنوب شرقی ترکیه امروزین روی داد و بایستی آن را آخرین جنگ ایران و ترکیه به شمار آورد،ارتش ما موفق شد تا نیروهای ترک را درهم کوبیده و شکست سختی بر عثمانیان وارد آورد.این جنگ نهایتا منجر به انعقاد پیمان "ارزروم" در سال ۱۸۲۳ شد که همچنان به عنوان مبنای تحدید مرزهای ایران و ترکیه باقی مانده است.تنها اصلاحاتی که در این قرارداد به وجود آمد،در زمان رضاشاه کبیر روی داد که بر طبق یکی از آنها در مقطع پس از سرکوب خیزش قهرمانانه کردهای آناتولی به رهبری "احسان نوری پاشا"، ایران دامنه های شرقی کوه "آرارات" را به ترکیه واگذار نمود و در عوض مناطقی را در منطقه مرزی مشترک ایران-ترکیه-عراق تحویل گرفت و بر طبق اصلاحیه دوم در اواخر دوره سلطنت پهلوی یکم،زمین هایی در منطقه "ماربیشیو" به ایران ضمیمه شد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر